ΣΟΝΕΤΑ ΜΑΘΗΤΩΝ
Είμαστε μαθητές σημαίνει….όταν θέλουμε γινόμαστε μικροί ποιητές. Οι μαθητές της Γ΄τάξης εμπνεύστηκαν από τα σονέτα σύγχρονων και παλαιότερων ποιητών στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας που για φέτος διδάσκεται από την Ελένη Μητροπούλου και έγραψαν τα δικά τους. Η θεματολογία ποικίλη: από τις σκέψεις για τον έρωτα,για την Ελλάδα, για τη μητέρα…ακόμη και για την αγαπημένη τραγουδίστρια και τον τρόπο με τον οποίο τους αγγίζει. Απολαύστε τα ποιήματά μας.
Βασιλική Χίλντε Κωνσταντινίδου
Ένα μικρό σονέτο, για τα παιδιά που πραγματικά προσπαθούν για ένα καλύτερο
μέλλον:
Κάποιοι προσπαθούν το όνειρό τους να πραγματοποιήσουν,
όλοι οι γύρω τους τους λένε να μην τα παρατήσουν,
αλλά μόνο η καρδιά θα ξέρει πότε αυτοί θα σταματήσουν,
μια ζωή αφιερώνουν στα εμπόδια να μην κολλήσουν.
Μέχρι και τα παιδιά κάθε μέρα αγωνίζονται,
μα κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί τόσο πιέζονται,
αλλά όλοι περιμένουν κάτι το θεαματικό,
για ένα αύριο πιο γλυκό.
Υψηλές προσδοκίες και μαθήματα πολλά,
κάποια μέρα πιστεύω πως όλα θ’ αλλάξουν,
για ένα καλύτερο αύριο θα αγωνιστώ κι εγώ.
Κανείς δεν μας καταλαβαίνει, τί άδικη και αυτή η χρονιά,
και για τους μαθητές οι βαθμοί ποτέ δεν θα τους ξανα πειράξουν,
για να μην ζήσουν τα λεγόμενα ”φυτά” κάτι τόσο άδικο και βασανιστικό.
Παζαριώτης Σταύρος ΣΟΝΕΤΟ
Πολύχρωμα ανθίζουν λουλούδια
μέσα τους ζουν γλυκές πεταλούδες
κόκκινες σαν αλεπούδες
και στην πλάτη χαρίζουν τραγούδια
Το Πάσχα κλείνουν τα σχολεία
ετοιμαζόμαστε να τσουγκρίσουμε
και να γιορτάσουμε
όπως το καλοκαίρι στην παραλία
Η άνοιξη η πιο ωραία εποχή
δίνει στο χρόνο όλη της την συμμετοχή
με λαγουδάκια και όμορφα λουλουδάκια
είναι δύσκολο να έχεις από αυτήν αποχή
για αυτό εμείς δυο φιλαράκια
γεμίζουμε στιχάκια την δική μας περιοχή
Κόκκινου Μάιρα
Στη σκοτεινή νύχτα
Η σιωπή κυριαρχεί
Οι σκιές χορεύουν
Μυστήριο στον αέρα δημιουργεί
Στα βάθη του σκότους
Η ψυχή μου πλανιέται
Σκοτεινά μυστικά
Μέσα μου αναστατώνονται
Σκοτεινή νύχτα
Μυστικά κρυμμένα
Στη σιωπή αποκαλύπτονται
Στο σκοτάδι βαθιά
Το μυαλό μου γυρνάει
Αλλά με τη φωνή σου
Βρίσκω το δρόμο μου πίσω.
Άννα Ματσούκα
Η ζωη είναι άδεια χωρίς εσένα
Να μην σ’ έχω στον πλευρό μου
Με έχεις πίκρανει άσχημα
Και κλαιω στο δωμάτιο μου
Η ματιά σου είναι θανατηφόρα
Όποτε σε έβλεπα με έπιανε πανικός
Έλεγα πώς θα τον αντικρίσω τωρα
Και γινόσουνα καπνός
Το σώμα σου ήταν κόλαση
Και το πρόσωπο σου θάλασσα
Ήσουν όμορφος σαν θεός
Τωρα πια δεν βλέπω,δεν καταλαβαίνω
Πώς φτάσαμε ως εδω
Μα στην καρδιά μου σ’εχω και σε λαχταρώ
Αθανάσιος Τζίνης
Καθώς να καλο περάσω σκέφτομαι
Πρέπει να μάθω τα γράμματα μου
Για να δουλέψω κάπου
Πρέπει και στο σχολείο να συγκεντρώνομαι
Καθώς βρίσκομαι αγορά ανάμεσα στα κτίρια
Όσο βγαίνω με ωραία ρούχα
Και ακόμα αράζω με τον μπρατούχα
Οι γονείς μου λένε να διαβάσω για απολυτήρια
Όσο τα ξημερώματα οι γονείς μου κοιμούνται
Μέσα σε μία μικρή οθόνη
Στο κινητό μου οι ώρες περνιούνται
Απο το σκοτάδι αρχίζει να ξημερώνει
Όταν τα σχολεία ανοίγουν
Καταλαβαίνω ότι τα διαβάσματα αρχίζουν
Νίκος Παπαδόπουλος
Ένας άσπρος γλάρος
Και άρχοντας καλός
Που είναι γαλανός
Λάμπει σαν χρυσός φάρος
Τα μεγάλα ψάρια
Που είναι πολύ αφράτα
Ταξιδεύουν σαν φρεγάτα
Ψάχνοντας για στεριά
Παίζουν ξέγνοιαστα στην αμμουδιά
Και φυσά το δειλινό αεράκι
Για μια αξέχαστη βραδιά
Πάρτε και το φιλαράκι
Το καλοκαίρι έχει καρδιά
Χρυσή Μπελέζη Η δύναμη της αγάπης
Όση αγάπη και να κρύβει
Ένας άνθρωπος βαθιά
Μπορεί να σου την δείξει
Μέσα από μια αγκαλιά
Και εκεί ο χρόνος
θα σταματήσει να κυλά
και θα πάρει όλα τα δεινά
από τον νου και την καρδιά
Έτσι και η Νατάσα
Χωρίς καν να σε ακουμπά
Σου ελαφραίνει την καρδιά
Μετά όταν την βλέπεις
Να τραγουδά
Η καρδιά σου σκιρτά ξανά και ξανά
Φωτεινή Βογιατζή Τα προβλήματα της Ιουλιέτας
Ρωμαίο,Ρωμαίο,
Γιατί να’σαι ο Ρωμαίος
Δυστυχία φέρνεις στη ζωή
Το χάος σκορπάς εδώ κι εκεί.
Μες στο κάστρο μου κλεισμένη
Δίχως τρόπο για φυγή
Περνώ τις ώρες μου δυστυχισμένη
Κι ο μπαμπάς μου απορεί.
Αγναντεύω τον τοίχο μου
Νύχτα μέρα τον κοιτάζω,
λες και βλέπω τον τύπο μου.
Μα δεν είμαστε μαζί,
Τον έχω χάσει στη ζωή
Γιατί δεν είμαι σαν αυτή.
Μιχαηλίδης Γρηγόρης, ΜΗΤΕΡΑ
Μόλις γεννιόμαστε, αυτό που ξεπροβάλλει
σαν αχτίδα φωτός μέσα στα σκοτάδια
είναι το πρόσωπό της που τον ήλιο φέρνει στα βράδια
με βλέμμα και λέξεις γεμάτα αγάπη μεγάλη.
Μας φροντίζει και μας συμβουλεύει σωστά,
δίνει τα πάντα δίχως να θέλει έστω κι ένα αντάλλαγμα μικρό.
Αφιερώνει τον ίδιο της τον εαυτό,
και συνέχεια μας ρωτά: <<Πώς είσαι παιδί μου; Είσαι καλά;>>
Αν ανοίξεις την καρδιά σου, θα βρείς μέσα την μητέρα.
Αν προσπαθήσεις την πιο γλυκιά λέξη να πεις,
μόνο η λέξη μαμά θα δώσει στη ζωή άλλον αέρα.
Κι αν θα μπορούσες μέσα στην καρδιά της να δεις,
το δικό σου πρόσωπο και τη δική σου καρδιά,
θα έβλεπες ότι κάνουν με αγάπη τη δική της να χτυπά.
Ασβεστάς Στέφανος
Έπεσε σκοταδι, κάνει παγωνιά
φύσηξε αερας ,χιόνισε πολυ
φαίνεται το βραδυ θα’ χουμε χιονιά
στην αρχή της μερας άσπρισε η αυλή
Ήρθαν τα σπουργίτια, ψάχνουν για τροφή
βγήκε ο πατερας τά δωσε τροφή
μα κλειστά τα σπιτια, χιόνι ως τη κορφή
φύγαν τα πουλιά με μεγαλη ορμή
κάναμε χιονανθρωπο, παίξαν τα παιδιά
τρέξαμε στο τζάκι
πάγωσε η βραδιά
με λίγα λόγια ταπεινά
προφητικά και συνετά
θα θελα να χα πάντα χιονιά
Ιφιγένεια Μπουμπούνα -Το σχολείο
Πολύ νωρίς το πρωί ξεκινώ για το σχολείο
με ένα βαρύ σακίδιο στην πλάτη
που έχει ένα χρώμα σκούρο σαν τη στάχτη,
με βιβλία και κρουασάν από το κυλικείο.
Στο διάλειμμα βγαίνουμε όλοι στη αυλή
για ξεκούραση, αλλά και για πρωινό
που τόσο πολύ το θέλω και το λαχταρώ
και συναντώ τη φίλη μου τη Βασιλική!
Ποτέ δε θα μαλώσουμε,
μαζί θα μεγαλώσουμε,
πάντα ο ένας τον άλλο θα βοηθούμε.
Μα όσα κι αν στο μέλλον μας συμβούνε,
στο χρόνο δε θα χαθούμε,
όλοι μαζί για εκδρομή θα ξεκινούμε!
Ηλίας Παρχαρίδης,Ελλάδα
Ζούμε στην Ελλάδα
μια αρχαία χώρα
με κέφι όλη την ώρα
που πάντα έχει λιακάδα.
Σε όλα τα νησιά
άσπρα μικρά σπιτάκια
με ομορφα παγκάκια
και υπέροχα κρασιά.
Εδώ υπάρχουν μουσεία
μεγάλα σαν ξενοδοχεία
που δεν μπορείς να μην τα δεις.
Και αν όλοι κάνουν φασαρία
και να την αλλάξουν προσπαθούν
η Ελλάδα πάντα μια κυρία.
Παυλιδάκη Αιμιλία
Μέσ’ την όμορφη ημέρα
Τα λουλούδια που ανθούν,
Με το πρόσωπό του θέα
Και να θέλουν δεν το ξεπερνούν.
Τι πουλί να τραγουδάει
Τι το κύμα να χτυπάει,
Η καρδιά μου μόνο ανοίγει
Όταν το χαμόγελο του με κοιτάει.
Τόσο πια που τον αγαπώ,
Δεν αντέχω να μην τον δω.
Όμως αν τον χάσω,
Παρά μόνο θα καταστραφώ.